παχυσαρκία
κατάθλιψη
τοξικούς ανθρώπους
κακές δουλειές
Βρήκα τη χαρά μου στο Life Coaching. Όταν ξεκίνησα την εκπαίδευσή μου, ήξερα αμέσως ότι αυτό έπρεπε να κάνω. Ποτέ πριν δεν είχα νιώσει αυτό το αίσθημα σα να είμαι στην κορυφή ενός μεγάλου κύματος, ενθουσιασμένος, χαρούμενος, με ένα συνεχές συναίσθημα επιτυχίας.
Έκανα στροφή στο Life Coaching από μια επιτυχημένη, βραβευμένη καριέρα στο User Experience Design, ένα επάγγελμα που είχα επιλέξει γιατί ήθελα να κάνω τον κόσμο καλύτερο, μία εμπειρία κάθε φορά. Ο κόσμος μου δεν ήταν πάντα ένας χαρούμενος τοπίο. Πάλεψα στη ζωή μου με ήπια κατάθλιψη, άγχος, παχυσαρκία, τοξικά άτομα. Μου έλειπε πάντα η αυτοπεποίθηση, πίστευα ότι δεν ήμουν αρκετός, πάντα κάτι μου έλλειπε. Δεν αγαπούσα τον εαυτό μου. Τα έχω περάσει, ξέρω πόσο δύσκολο μπορεί να είναι. Όπως ξέρω επίσης ότι υπάρχει και ο τρόπος να προχωρήσει κανείς.
Μεγάλωσα στα όμορφα προάστια του Χολαργού στην Αθήνα, που ήταν προορισμός για διακοπές στη δεκαετία του ’50, για φαντάσου! Πέρασα την παιδική μου ηλικία μαθαίνοντας κάθε είδους «Όχι». Όχι για κοινωνικοποίηση: τα άλλα παιδιά θέλουν μόνο να με πληγώσουν. Τα παιδιά λένε ψέματα και θέλουν να πετύχουν πάνω από το πτώμα μου. Όχι στη πολύ διασκέδαση: η διασκέδαση είναι για απερίσκεπτους ανθρώπους που καταλήγουν στη φυλακή ή άστεγοι ή ναρκομανείς ή και όλα τα παραπάνω. Όχι στη δημιουργικότητα: η τέχνη θα με κάνει καλλιτέχνη που θα πουλά πίνακες ζωγραφικής στο δρόμο, στο κρύο και πεινασμένος. Όχι στο να είμαι ο εαυτός μου: η οικογένεια, οι γείτονες, ο κόσμος με παρακολουθεί συνεχώς, με κρίνει και αυτό θα φαίνεται άσχημα. Όταν χρόνια αργότερα η Dawn Penn κυκλοφόρησε «Όχι, όχι, όχι» , δεν μπορούσα να ταυτιστώ περισσότερο.
Έμαθα και κάποια βασικά «Ναι». Ναι στη μελέτη : γιατροί, δικηγόροι, ορισμένοι μηχανικοί έχουν κάποιο κύρος και αυτό είναι το είδος της ζωής που μου αξίζει. Όλα τα άλλα είναι, ξέρετε, για τους ανόητους ανθρώπους. Ναι στο φαγητό : το φαγητό είναι καλό, το φαγητό είναι υπέροχο, το φαγητό είναι αγάπη, το κέντρο κάθε γιορτής, η έκφραση κάθε συναισθήματος. Ναι στην αποφυγή: με την υποψία μιας μη ασφαλούς κατάστασης, από μια φωνή έως έναν καυγά μικρών παιδιών, πρέπει να φύγω μακρυά. Αν εμπλακώ με οποιονδήποτε τρόπο, είναι πάντα δικό μου λάθος, ο αγώνας δεν είναι ποτέ επιλογή.
Η κατάθλιψη και η παχυσαρκία χτυπούσαν ήδη την πόρτα μου στην ηλικία των 14 , σαν να μην αρκούσε η εφηβεία από μόνη της. Εξασφαλίζω ότι περιβάλλομαι από άτομα με σοβαρά θέματα, για να βεβαιωθώ ότι τα δικά μου θέματα μου φαίνονται μικρότερα. Στο ίδιο πνεύμα, σκέφτομαι να κάνω μια δουλειά που θα βοηθούσε τους ανθρώπους να γίνουν πιο υγιείς. Έτσι θα νιώσω χρήσιμος.
Ήμουν στα 20 μου με το πτυχίο του Μηχανικού Βιοιατρικής Τεχνολογίας. Ο αληθινός μου εαυτός ψάχνει τρόπους για να κάνω τον κόσμο καλύτερο γύρω μου . Ενώ κάνω το Μάστερ μου στο Data Communications, εργάζομαι επίσης για το Πανεπιστήμιο που το έκανε. Εκεί εστίασα στην έρευνα για τη χρηστικότητα των ιστότοπων και έτσι ανακάλυψα την Εμπειρία χρήστη. Σκέφτομαι, «Θα κάνω τον κόσμο καλύτερο, μία εμπειρία σε τη φορά».
Μέσα από τη δουλειά, έγινα ειδικός στην Εμπειρία Χρήστη, προχώρησα από Junior στην Ελλάδα σε Διευθυντή στο Ηνωμένο Βασίλειο κατά τη διάρκεια 15 ετών. Φαντάσου τον Rambo αλλά για την της σταδιοδρομία σου. Έθεσα αδύνατους, γρήγορους στόχους, τους οποίους έχυσα αίμα και δάκρυα για να πετύχω και παρέμεινα βαθιά δυστυχής. Το 2014 ήταν η χρονιά που μετακόμισα από Αθήνα, Ελλάδα στο Λονδίνο, Ηνωμένο Βασίλειο, μια από τις καλύτερες κινήσεις μου μέχρι στιγμής. Ένα χρόνο πριν από αυτό, έπρεπε να ασχοληθώ με τη απώλεια του πατέρα μου από καρκίνο. Παρόλο που άφησα πίσω μου τοξικά άτομα και καταστάσεις, δεν κατάφερα ποτέ να ξεφύγω από τις τοξικές συμπεριφορές που ανέπτυξα κατά τη διάρκεια 37 ετών. Τις ταΐζω για τόσο καιρό, είναι οι καλύτεροι φίλοι μου. Είναι ο Τιτανικός μου και δεν μπορώ να τους αφήσω.
Ασπάζομαι αμέσως τη γρήγορη ζωή του Λονδίνου. Ψάχνω και απαιτώ αναγνώριση παντού, συμπεριλαμβανομένης της ερωτικής μου ζωής. Δεν είχα σύντροφο για χρόνια, απολαμβάνοντας την άμεση ανταμοιβή της γρήγορης αγάπης. Δεν μπορώ πραγματικά να πω πια αν είμαι δυστυχισμένος ή άρρωστος. Τότε αποφασίζω ότι πρέπει να κάνω εξετάσεις αίματος, πριν εξετάσω την ψυχική μου υγεία με κάποιον ειδικό. Όταν ο γιατρός μου πήρε τα αποτελέσματα, με κάλεσε στο ιατρείο του σε κατάσταση πανικού, με στρίμωξε μεταξύ 2 τακτικών ραντεβού. «Χάρη, έχω άσχημα νέα για εσένα, έχεις όγκο στον εγκέφαλο, είναι καρκίνος«, Είπε καθώς με έσπρωχνε ήδη έξω από την πόρτα. Γνωρίζετε εκείνη τη στιγμή της ταινίας, όπου ο πρωταγωνιστικός ρόλος βλέπει να τη ζωή του να περνά σαν ταινία από μπροστά του; Αυτό ήταν το σημείο καμπής για μένα.
Από εκείνη τη στιγμή αποφασίζω ότι θα αλλάξω τις προτεραιότητές μου. Θα βάλω τον εαυτό μου στην κορυφή της λίστας και αυτή ήταν μια λίστα με πολλά ελάσσονος σημασίας προβλήματα. Είμαι ευλογημένος με καλούς φίλους που βρίσκονται δίπλα μου, με φροντίζουν και με αγαπούν, είμαι πολύ ευγνώμων για αυτό. Έχω ένα δίκτυο υποστήριξης, έχω τη θέληση, αλλά ακόμα δεν ζητώ επαγγελματική βοήθεια για την ψυχική μου υγεία. Το τέρας της αυτό-λύπησης είναι ακόμα πεινασμένο. Κινούμαι μόνος μου. Το πρώτο βήμα για την καλυτέρευση μου είναι η λήψη του φαρμάκου για την αντιμετώπιση του καλοήθους αδενώματος μου. Όχι, δεν είναι καρκίνος, ευχαριστώ τον γιατρό για το ταξίδι στα Τάρταρα και πίσω.
Η Εμπειρία Χρήστη μου έχει ήδη προσφέρει δεδομένα και μια βαθύτερη ματιά στη νευροεπιστήμη και την ανθρώπινη συμπεριφορά . Έχω όλες αυτές τις γνώσεις, αλλά δεν μπορώ να τις συνδιάσω ακόμη. Συνεχίζω να διαβάζω και να ερευνώ. Έμαθα περισσότερα για το CBT – Cognitive Behavioral Therapy . Αυτό μοιάζει με παρέμβαση, μου αρέσει. Εξασκώ CBT στον εαυτό μου με την υποστήριξη των ορμονών μου να φτάνουν σε κανονικά επίπεδα λόγω της φαρμακευτικής αγωγής. Ανακάλυψα το Life Coaching.
Ένα χρόνο μετά και μπορώ να δω αποτελέσματα. Μικρά αποτελέσματα αλλά ισχυρά κίνητρα. Λειτουργεί, δεν είναι μόνο θεωρία! Μπορώ να καταλάβω τον κόσμο λίγο καλύτερα και να δω τα πράγματα με διαφορετική προοπτική . Ανοίγομαι κοινωνικά και τυχαία άνθρωποι με πλησιάζουν, μοιράζονται τις βαθύτερες σκέψεις τους. Κουβεντιάζω σε μια καφετέρια, μια παμπ ή ένα σταθμό λεωφορείων και οι άνθρωποι θα με ευχαριστήσουν αργότερα για τη μεγάλη βοήθεια που τους πρόσφερα. Εν τω μεταξύ, κάνω ακριβώς αυτό που κάνω πάντα: να είμαι ενσυναίσθητος, να ακούω ενεργά και να προσφέρω την υποστήριξή μου. Σκέφτομαι «Αν μπορώ να έχω αυτό το αντίκτυπο σε τυχαία άτομα σε μια σύντομη ομιλία, ενώ το απολαμβάνω πάρα πολύ, πώς μπορώ να προσφέρω την υποστήριξή μου με δομημένο τρόπο που έχει το μέγιστο αποτέλεσμα;». Τρίβω το λυχνάρι του Life Coaching και το Τζίνι εμφανίζεται αργά.
Βάζοντας τις γνώσεις μου για την ανθρώπινη συμπεριφορά μαζί με το CBT και τη νευροεπιστήμη, επαναπρογραματίζω τώρα τη ζωή μου μια πτυχή κάθε φορά. Διδάσκω τον εαυτό μου να τρώω υγιεινά και να ελέγχω τις ορμές και τα πάθη μου, να αρχίζω να αγαπώ την τακτική άσκηση, να κερδίζω αυτοπεποίθηση. Χτίζω τη δύναμη να διαχειρίζομαι αποτελεσματικά την ανήσυχη φύση μου, να αντιμετωπίζω τις επίμονες σκέψεις και τους φόβους, να καθαρίζω, συνήθως θολό, το μυαλό μου. Τώρα είμαι σε θέση να επικεντρωθώ περισσότερο, έτσι μπορώ να μάθω ακόμα πιο γρήγορα, επιταχύνοντας τη διαδικασία.
Στη συνέχεια φτάνει το COVID. Ενώ όλοι πανικοβάλλονται γύρω μου, το βλέπω ως ευκαιρία να μεγιστοποιήσω την προσωπική μου ανάπτυξη. Η καθημερινή μου ρουτίνα περιλαμβάνει τώρα τον διαλογισμό, τη σωματική άσκηση, την επανασύνδεση με το ‘τώρα’. Έχω ορατά αποτελέσματα στο σώμα μου, είμαι περισσότερο συγκεντρωμένος , διαβάζω ακόμη περισσότερα βιβλία. Το Life Coaching ήταν απλώς μια αρχή στο μυαλό μου. Είχα πολλά σχέδια εργασίας και ζωής που έρχονται ως ιδέες αλλά δεν προχωρούσα με κάποιο. Τότε ήταν που αποφάσισα να κάνω συνεδρίες Life Coaching. Δουλέψαμε με την Coach μου για να ξεμπερδέψουμε τις προτεραιότητές μου, να τις βελτιστοποιήσουμε, να δημιουργήσουμε βήματα για να τις πετύχω Μία από τις κορυφαίες προτεραιότητές μου ήταν να γίνω ο ίδιος Life Coach. 3 μήνες μετά και όλα είναι στη θέση τους, όπως τα κομμάτια Tetris που ευθυγραμμίζονται:
Το πιο σημαντικό, βρέθηκα με τον εαυτό μου . Ξεκινήσαμε να βγαίνουμε ραντεβού στις αρχές του 2020, και ξεκινήσαμε να ζούμε μαζί από τον Μάρτιο. Είπα «σ ‘αγαπώ» για τον εαυτό μου για πρώτη φορά τον Αύγουστο του 2020, ένα τεράστιο ορόσημο για εμάς/εμένα. Μπορείς να πιστέψεις ότι με αγαπώ από τότε; Βρισκόμαστε σε αυτό το στάδιο όπου συμπληρώνουμε τις προτάσεις του άλλου και σύντομα θα είμαστε ένα. Αυτή είναι η πραγματική αλλαγή . Αυτό με κάνει εκστατικό, γεμίζει την ψυχή μου, με κάνει να ξυπνάω κάθε πρωί με προσμονή και ενέργεια για να αντιμετωπίσω οτιδήποτε. Είμαι ευτυχισμένος και θέλω να το φωνάζω σε ολόκληρο τον κόσμο. Τώρα ήρθε η ώρα να βοηθήσω άλλους ανθρώπους να βρουν την ΕΥΤΥΧΙΑ τους, καθώς τυχαίνει αυτό να είναι μέρος και της δικής μου ευτυχίας.